تاثیر ارقام حساس و مقاوم فلفل گلخانه ای بر پارامترهای جدول زندگی و نرخ شکارگری کنه شکارگر Neoseiulus californicus روی کنه پهن Polyphagotarsonemus latus

پذیرفته شده برای ارائه شفاهی
کد مقاله : 1076-25IPPC (R1)
نویسندگان
1گروه حشره شناسی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.
2گروه حشره شناسی، دانشکده کشاورزی،دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
3گروه حشره شناسی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
4مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی هرمزگان، سازمان آموزش و ترویج تحقیقات کشاورزی، بندرعباس، ایران
چکیده
کنترل بیولوژیک و مقاومت گیاه میزبان اغلب در برنامه های مدیریت یکپارچه آفات ترکیب می شوند با این حال برهمکنش بین گیاهان، گیاهخواران و دشمنان طبیعی (شکارگر، انگل و پارازیتویید) به شدت در هم تنیده شده است. تفاوت در کیفیت گیاه میزبان ممکن است بر قدرت نیروی از بالا به پایین تاثیر مثبت یا منفی بگذارد. در این مطالعه، اثر هفت رقم فلفل گلخانه ای شامل ارقام حساس (لوموس و AD90)، نیمه مقاوم (کلاوسول) و مقاوم (چیدم، سیمپتی، سانست و AG50) بر جدول زندگی و پارامترهای شکارگری کنه شکارگر Neoseiulus californicus (McGregor) هنگام تغذیه از مراحل مختلف کنه پهن Polyphagotarsonemus latus (Banks) در شرایط آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. تفاوت معنی داری در پارامترهای رشد جمعیت و شکارگری در بین ارقام مختلف مشاهده شد. بیشترین میزان نرخ ذاتی افزایش جمعیت (r) (134/0 و 130/0 بر روز) و نرخ خالص تولید مثل (R0) (84/6 و 81/6 تخم/ فرد) به ترتیب در دو رقم حساس لوموس و AD90 مشاهده شد. در مقابل، بیشترین نرخ شکار خالص (C0) (1168 شکار/شکارگر) روی رقم سیمپتی، بیشترین نرخ شکار محدود (ω) (09/30 شکار/شکارگر) و بیشترین نرخ شکار پایدار (ψ) (81/27 شکار/ شکارگر) روی رقم سانست مشاهده شد. اگرچه ارقام حساس بهترین شرایط را برای کنه شکارگر N. californicus فراهم کردند اما عملکرد شکارگری کنه N. californicus روی ارقام مقاوم و نیمه مقاوم به طور قابل توجهی بالاتر از ارقام حساس بود. ارقام مقاوم به همراه کنه شکارگر N. californicus می توانند کنترل کنه پهن را بر روی فلفل گلخانه ای با وجود برخی اثرات منفی بر روی شکارگر بهبود بخشند.
کلیدواژه ها
 
Title
The effects of susceptible and resistant greenhouse pepper cultivars on life table parameters and predation capacity of the predatory mite Neoseiulus californicus on the broad mite Polyphagotarsonemus latus
Authors
Elnaz Fadaei, Yaghoub Fathipour, Mohammad Mehrabadi, Abdoolnabi Bagheri
Abstract
Biological control and host plant resistance are often combined in integrated pest management programs, yet the interactions between plants, herbivores, and natural enemies (predators, parasites, and parasitoids) are highly intertwined. Differences in the quality of the host plant may positively or negatively affect the strength of the top-down effects. In this study, the effects of seven greenhouse pepper cultivars, including susceptible cultivars (Lomus and AD90), semi-resistant cultivar (Clavesol), and resistant cultivars (Chidem, Sympti, Sunset, and AG50) on the life table and predation parameters of Neoseiulus californicus (McGregor) when feeding on different stages of the broad mite Polyphagotarsonemus latus (Banks) were investigated in laboratory conditions. A significant difference was observed in the life table parameters and predation rate among different cultivars. The highest value of the intrinsic rate of increase (r) (0.134 and 0.130 per day) and net reproduction rate (R0) (6.84 and 6.81 eggs/individual) was observed in the susceptible cultivars of Lumus and AD90, respectively. In contrast, the highest value of the net predation rate (C0) (1168 prey/predator) was observed on the Sympti cultivar, the highest value of the finite predation rate (ω) (30.09 prey/predator) and stable predation rate (ψ) (27.81 prey/ predator) was observed on the Sunset cultivar. Although the susceptible cultivars provided the highest population growth potential for N. californicus, the predator’s predation performance on the resistant and semi-resistant cultivars was significantly higher than in the susceptible cultivars. Resistant cultivars and the predatory mite N. californicus can improve the efficiency of the broad mite control on greenhouse peppers despite some negative effects on the predator.
Keywords
biological control, Phytoseiidae, Tarsonemidae, Tritrophic levels, Population growth