کارایی بالقوه کنترل زیستی گونههای تریکودرما در برابر سوختگی دیررس سیبزمینی
پذیرفته شده برای پوستر
کد مقاله : 2099-25IPPC (R1)
نویسندگان
1همکار پژوهشی
2گروه علوم باغبانی، دانشگاه محقق اردبیلی
3استاد
4عضو هیات علمی دانشگاه محقق اردبیلی
چکیده
سیب زمینی ( Solanum tuberosum) یکی از مهمترین محصولات غده ای اصلی در جهان است که نقش مهمی در تضمین امنیت غذایی ایفا میکند. یکی از مهم ترین بیماریهای سیب زمینی بیماری، بلایت دیررس است که به دلیل مرگ تاک و عفونت غده مشکل اصلی سیبزمینی در سراسر جهان است. عامل بیماری، یک اوومیست قارچ مانند به نام Phytophthora infestans است. در سالهای اخیر، عوامل کنترل بیولوژیکی به عنوان جایگزینهای پایدار سازگار با محیط زیست برای کنترل بیماری اهمیت قابل توجهی پیدا کردهاند. کنترل بیولوژیکی بیماریهای گیاهی جایگزین ایمن تری برای مواد شیمیایی، بدون اثرات مضر بر سلامت انسان یا محیط زیست است و مدیریت پایدار، مقرون به صرفه و سازگار با محیط زیست را برای کنترل پاتوژنهای گیاهی ارائه میدهد .این مطالعه به منظور تأثیر کنترل زیستی سویه های تریکودرما بر بیماری بلایت دیررس سیب زمینی انجام شد .در این مطالعه، اثرات آنتاگونیستی دو سویه تریکودرما بر روی P. infestans در دو شرایط آزمایشگاهی و گلخانهای بررسی شد. در مطالعات گلخانهای، دو رقم سیب زمینی (رقم حساس به بیماری (آگریا) و رقم مقاوم به بیماری (جلی)) انتخاب شد. تلقیح تریکودرما در زمان کاشت غدهها در خاک و تلقیح زئوسپور در اندام هوایی در مرحله 4 برگی گیاهچهها انجام شد. نتایج انتاگونیستی بین Trichoderma virens و P. infestans نشان داد که رشد قطری پاتوژن بیش از 82 درصد کاهش یافته است. در شرایط گلخانهای، در گیاه سیب زمینی در واریته حساس، نسبت به رقم مقاوم T. virens به طور قابل توجهی آلودگی به P. infestans را کاهش داد. تریکودرماُ همچنین با القای مقاومت سیستمیک و افزایش محتوای فنل کل، فعالیت آنزیمهای آنتی اکسیدانی مربوط به دفاع (کاتالاز، گایگول پراکسیداز، پلی فنل اکسیداز و فنیل آلانین آمونیاک لیاز) و سطوح رونویسی ژنهای مرتبط با فاکتورهای رونویسی WRKY, PAL) MAPK,) باعث افزایش مقاومت به بیماری بلایت دیررس در گیاهان میشود. علاوه بر این، استفاده از T. virens به دنبال تلقیح پاتوژن، سطح پروتئین کل را به میزان 1.9 میلیگرم بر گرم وزن تر در واریته حساس افزایش داد. این مطالعه نقش T. virens را به عنوان آنتاگونیست پاتوژن بلایت دیررس که، باعث مقاومت در برابر بیماری می شود، آشکار کرد. استفاده از این میکروارگانیسم در سیستم های کشاورزی مرسوم، می تواند هزینههای مدیریتی و آلودگی زیست محیطی را کاهش دهد.
کلیدواژه ها
Title
Potential biocontrol efficiency of Trichoderma species against Potato late blight
Authors
Alireza Akbari, موسی ترابی گیگلو, Asghar Estaji3, Mahdi Davari, Rasul Azarmi
Abstract
Potato (Solanum tuberosum) is one of the most important staple tuber crops in the world, playing a significant role in ensuring food security. One of the most important diseases affecting potatoes is late blight, which is primarily caused by the death of the plant and tuber infection, posing a major issue for potatoes globally. The causal agent of this disease is a fungus-like oomycete called Phytophthora infestans. In recent years, biological control agents have gained significant importance as sustainable, eco-friendly alternatives for disease management. Biological control of plant diseases offers a safer alternative to chemicals, without harmful effects on human health or the environment, providing sustainable, cost-effective, and eco-friendly management for plant pathogens. This study aimed to assess the impact of biological control using Trichoderma strains on late blight disease in potatoes. In this study, the antagonistic effects of two Trichoderma strains on P. infestans were evaluated under laboratory and greenhouse conditions. In greenhouse studies, two potato varieties (a disease-susceptible variety, Agria, and a disease-resistant variety, Jelly) were selected. The Trichoderma inoculation was performed at the time of planting tubers in the soil, and zoospore inoculation was done on the aerial parts at the 4-leaf stage of the seedlings. The in vitro antagonistic results between Trichoderma virens and P. infestans showed that the diameter growth of the pathogen was reduced by over 82%. Under greenhouse conditions, in the sensitive potato variety, T. virens significantly reduced the infection of P. infestans compared to the resistant variety. Trichoderma also enhanced resistance to late blight in the plants by inducing systemic resistance and increasing total phenolic content, as well as the activity of antioxidant enzymes related to defense (catalase, guaiacol peroxidase, polyphenol oxidase, and phenylalanine ammonia-lyase) and the transcription levels of genes associated with WRKY, PAL, and MAPK transcription factors. Moreover, the use of T. virens following pathogen inoculation increased the total protein level by 1.9 times in the susceptible variety. This study highlighted the role of T. virens as an antagonist to the late blight pathogen, which induces disease resistance. The use of this microorganism in conventional agricultural systems can reduce management costs and environmental pollution.
Keywords
Antagonistic test, gene expression, Phytophthora infestans, Trichoderma