اثر چند قارچکش شیمیایی در بازدارندگی از رشد رویشی قارچ Sclerotium rolfsii عامل بیماری پوسیدگی ساقه بادام زمینی در شرایط آزمایشگاه
پذیرفته شده برای پوستر
کد مقاله : 1569-25IPPC (R1)
نویسندگان
گروه گیاهپزشکی، دانشکده علوم کشاورزی، دانشگاه گیلان، رشت
چکیده
قارچ Sclerotium rolfsii از بیمارگرهای مهم بادامزمینی است که باعث کاهش کمی و کیفی عملکرد این محصول در استان گیلان میشود. این قارچ عامل بیماری پوسیدگی سفید ساقه بادامزمینی محسوب میشود و مدیریت این بیماری برای افزایش تولید و عملکرد بادامزمینی بسیار ضروری است. یکی از مهمترین راهکارهای مدیریت بیماری، ضدعفونی بذر با قارچکشهای شیمیایی است. این تحقیق به منظور بررسی اثر برخی ترکیبات شیمیایی در بازدارندگی از رشد میسلیومی قارچ S. rolfsii در شرایط آزمایشگاه انجام شد. بدین منظور، از گیاهان بادامزمینی دارای علائم بیماری پوسیدگی سفید ساقه در شهرستان آستانه اشرفیه نمونهبرداری انجام شد. نمونههای جمعآوریشده از اندامهای آلوده گیاهی درون کیسههای پلاستیکی قرار داده و به آزمایشگاه منتقل شدند. قطعاتی از بافت ریشه و ساقه دارای علائم بیماری پس از ضدعفونی سطحی با هیپوکلریت سدیم 5 درصد، روی محیط کشت سیبزمینی-دکستروز-آگار (PDA) درون تشتکهای پتری قرار گرفتند و در دمای 25 درجه سلسیوس به مدت سه روز نگهداری شدند. پس از جداسازی جدایههای قارچی، نسبت به خالصسازی آنها به روش کشت نوک ریسه اقدام شد. برای انجام آزمون بیماریزایی، بذور رقم NC2 بادامزمینی در گلدانهای پلاستیکی با قطر دهانه 10 سانتیمتر حاوی خاک سبک سترون کاشته شدند. میسلیوم و سختینه جدایه بیمارگر در ناحیه طوقه گیاهچههای بادامزمینی 30 روزه تلقیح شدند و گیاهچههای تلقیحشده در گلخانه در دمای 2±25 درجه سلسیوس و رطوبت نسبی70 درصد نگهداری شدند. هفت روز پس از تلقیح، علائم قهوهایشدن و پوسیدگی ریشه و ساقه مورد بررسی قرار گرفتند و بیمارگر مجدداً جداسازی شد. به علاوه، اثربخشی قارچکشهای شیمیایی تیوفانات متیل (توپسین ام WP 70%)، کاپتان (کاپتان WP 50%)، تبوکونازول (راکسیل DS 2%)، دیفنوکونازول (دیویدند DS 3%)، تریتیکونازول+پیراکلواستروبین (اینشورپرفرم FS 12%)، متالاکسیل ام+فلودیوکسونیل (ماکسیم ایکس ال FS 3.5%) و متالاکسیل+مانکوزب (داونی جی %WP 72) در بازدارندگی از رشد میسلیومی قارچ عامل بیماری روی محیط کشت PDA مورد بررسی قرار گرفت. قارچ عامل بیماری به مدت 7 روز قبل از شروع آزمایش، روی محیط کشت PDA رشد داده شد. قارچکشهای مورد بررسی در غلظتهای یکسان، بیشتر یا کمتر از مقادیر توصیه شده شرکتهای سازنده به محیط PDA اضافه شدند و در تشتک شاهد از محیط کشت بدون قارچکش استفاده گردید. تشتکهای پتری در دمای 25 درجه سلسیوس نگهداری شدند و اندازهگیری قطر پرگنه جدایهها به صورت روزانه و طی مدت هفت روز انجام گرفت. مقایسه میزان بازدارندگی غلظتهای مختلف قارچکشها از رشد میسلیومی جدایههای S. rolfsii نشان داد که استفاده از قارچکشهای داونی جی % WP 72با غلظت 1250 پی پی ام، اینشورپرفرم FS 12% با غلظت 600 پی پی ام و راکسیل DS 2% با غلظت 600 پی پی ام بیشترین میزان بازدارندگی از رشد میسلیومی و توپسین ام با غلظت 2500 پی پی ام کمترین میزان بازدارندگی از رشد میسلیومی S. rolfsii را به همراه داشته است.
کلیدواژه ها
Title
Effect of several chemical fungicides in inhibiting the vegetative growth of Sclerotium rolfsii, the cause of peanut stem rot disease under laboratory conditions
Authors
Ali Chafrasteh, Fatemeh Golpasand, Sedigheh Mousanejad, Seyed Akbar Khodaparast, Mohammad Ghadamyari
Abstract
Sclerotium rolfsii fungus is one of the important pathogens of peanut, which causes a quantitative and qualitative decrease in the yield of this product in Guilan province. This fungus is considered to be the cause of the white rot disease of peanut stem, and the management of this disease is very necessary to increase the production and yield of peanut. One of the most important strategies for disease management is seed disinfection with chemical fungicides. This research was conducted in order to investigate the effect of some chemical compounds in inhibiting the mycelial growth of S. rolfsii in laboratory conditions. For this purpose, sampling was done from peanut plants with symptoms of white stem rot disease in Astaneh-Ashrafiyeh county. The samples collected from infected plant organs were placed in plastic bags and transported to the laboratory. After surface disinfection with 5% sodium hypochlorite, pieces of root and stem tissue with disease symptoms were placed on potato-dextrose-agar (PDA) culture medium in Petri dishes and kept at 25 degrees Celsius for three days. After isolating the fungal isolates, they were purified by the tip culture method. To carry out the pathogenicity test, the seeds of peanut variety NC2 were planted in plastic pots with an opening diameter of 10 cm containing sterile light soil. Mycelium and sclerotium of the pathogenic isolate were inoculated in the collar area of 30-day-old peanut seedlings and the inoculated seedlings were kept in the greenhouse at a temperature of 25±2 degrees Celsius and a relative humidity of 70%. Seven days after inoculation, symptoms of browning and rotting of root and stem were examined and the pathogen was isolated again. In addition, the efficacy the chemical fungicides Thiophanate-methyl (Topsin M WP 70%), Captan (Captan WP 50%), Tebuconazole (Raxil DS 2%), Difenoconazole(Dividend DS 3%, Triticonazole + Pyraclostrobin (Insure Perform FS 12%), Metalaxyl M+Fludioxonil (Maxim XL FS 3.5%) and Metalaxyl-Mancozeb (Downy G WP72%)were tested in inhibiting the mycelial growth of S. rolfsii on PDA medium. The fungus was grown on PDA for seven days. The investigated fungicides were added to the PDA medium in the same concentrations or more or less than the recommended concentrations of the manufacturing companies, and in the control Petri dish, the medium without fungicide was used. Then, the Petri dishes were kept at 25 °C and the diameter of the colonies was measured daily for seven days. Comparison of the inhibition rate of S. rolfsii mycelial growth by different concentrations of chemicals showed that Downy G WP72%, 1250 ppm Insure Perform, 600 ppm and Raxil DS 2%, 600 ppm had the highest inhibition rate of fungus vegetative growth, and Topsin M WP 70%, 2500 ppm showed the lowest inhibition rate.
Keywords
Chemical control, fungicide, Management, Peanut, white rot