اثر کشندگی حشره‌کش‌های فلوبن‌دی‌آمید و دی‌کلرووس روی سفید بالک گلخانه Trialeurodes vaporariorum در شرایط آزمایشگاهی

پذیرفته شده برای پوستر
کد مقاله : 1908-25IPPC (R1)
نویسندگان
1گروه گیاهپزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران
2بخش تحقیقات گیاهپزشکی، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان آذربایجان غربی، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، ارومیه، ایران
چکیده
سفید بالک گلخانه Westwood (Hem., Aleyrodidae) Trialeurodes vaporariorum، جزو آفات چندخوار (پلی‌فاژ) است که به‌طور قابل توجهی از شیره گیاهی تغذیه می‌کند. این آفت هم‌چنین باعث تولید عسلک و انتقال تعدادی از ویروس‌های گیاهی می‌شود و اهمیت فراوانی در گلخانه‌ها دارد. هرچند کاربرد آفت‌کش‌ها رویکرد اصلی مدیریت سفیدبالک گلخانه است، مصرف متوالی آن‌ها، فشار گزینشی نیرومندی را روی جمعیت‌های سفیدبالک ایجاد کرده و سبب ایجاد مقاومت، تسریع رشد جمعیت مقاوم و افزایش باروری سفیدبالک گلخانه شده است. بنابراین، استفاده از آفتکش‌هایی با نقطه اثر متفاوت و مؤثر در سیکل زندگی آفت ضروری است. بر این اساس، اثر کشندگی حشره‌کش‌های تماسی و گوارشی فلوبن‌دی‌آمید WG 20% (Takomi)® از خانواده ترکیبات دی‌آمیدی و دی‌کلرووسEC 50% ®(DDVP) از گروه ارگانوفسفره‌ها، روی سفید بالک گلخانه پرورش یافته روی لوبیا چیتی (رقم خمین) تحت شرایط آزمایشگاهی بررسی شد. آزمایش‌ها در دمای 2±25 درجه سلسیوس، رطوبت نسبی 5±65 درصد و دوره نوری با 16 ساعت روشنایی و 8 ساعت تاریکی انجام گرفت. از روش غوطه‌ور سازی برگ‌ها و حشره کامل سفیدبالک برای زیست‌سنجی استفاده شد. ابتدا در آزمایش مقدماتی از غلظت‌های 92/17، 8/44، 112، 280 و 700 میکرولیتر بر لیتر برای دی‌کلرووس و از غلظت‌های 48/20، 2/51، 128، 320 و 800 میلی‌گرم بر لیتر برای فلوبن‌دی‌آمید استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌های به‌دست آمده از نرم‌افزار v26.0 SPSS استفاده شد. مقایسه میانگین‌ درصد کشندگی تیمارها با آزمون توکی در سطح احتمال آماری یک درصد انجام شد. بیشترین و کمترین درصد تلفات در دی‌کلرووس به‌ترتیب 07/1±6/96 درصد در غلظت 700 میکرولیتر بر لیتر و 2/1±50 درصد در غلظت 92/17 میکرولیتر بر لیتر و در فلو‌بن‌دی‌آمید به‌ترتیب 7/1±90 درصد در غلظت 800 میلی‌گرم بر لیتر و 86/1±6/26 درصد در غلظت 48/20 میلی‌گرم بر لیتر محاسبه شد. در ارزیابی میزان کشندگی تیمارها روی مرحله حشره کامل سفید بالک، بیشترین اثر کشندگی بعد از گذشت 24 ساعت به‌ترتیب مربوط به دی‌کلرووس با LC50 معادل 26/68 میکرولیتر بر لیتر و فلوبن‌دی‌آمید با LC50 معادل 018/109 میلی‌گرم بر لیتر تخمین زده شد. بنابراین طبق نتایج به-دست آمده، هر دو حشره‌کش اثرات کشندگی مطلوبی روی مرحله حشره کامل سفیدبالک گلخانه نشان دادند. لذا با توجه به تعدد دفعات سمپاشی در یک دوره کشت، هر دو حشره‌کش به‌منظور تنوع بخشی به سبد حشره‌کشی توصیه می‌شوند.
کلیدواژه ها
 
Title
lethal effects of flubendiamide and dichlorvos insecticides on greenhouse whitefly, Trialeurodes vaporariorum in laboratory conditions
Authors
Hanieh Rajabi, Seyed ali Safavi, Maryam Forouzan
Abstract
Greenhouse whitefly is one of the polyphagous pests that feeds on plant sap in large quantities. This pest also causes the production of honeydew and the transmission of some plant viruses, which are very important in greenhouses. Despite the fact that the use of pesticides is the main approach for the management of whitefly in the greenhouse, the continuous use of pesticides has caused a strong selective pressure on whitefly populations and caused resistance, accelerated resistant population growth, and increased pest fertility. Therefore, it is necessary to use pesticides with different effective points in the life cycle of the pest. Based on this, the lethal effects of contact and digestive insecticides flubendiamide (Takomi)® WG 20% from the family of diamide compounds and dichlorvos (DDVP)® EC 50% from organophosphates group insecticides on the greenhouse whitefly grown on pinto beans (Var. Khomin) were investigated under laboratory conditions. The experiments were conducted in laboratory conditions at: 25±2 °C, 65±5% RH, 16L:8D. The leaf dipping and adult whitefly was used for bioassays. First, in the preliminary test, concentrations of 17.92, 44.8, 112, 280, and 700 µl/L for dichlorvos and concentrations of 20.48, 51.2, 128, 320, and 800 mg/L was used for flubendiamide. SPSS v26.0 was used to analyze the obtained data. Comparison of the average lethality percentage of the treatments was done with Tukey's test at the statistical probability level of 1%. The highest and lowest loss percentages were calculated in dichlorvos as 96.6±1.07% at 700 µl/L and 50±1.2% at 17.92 µl/L, respectively, and in flubendiamide as 90±1.7% at 800 mg/L and 26.6±1.86% at 20.48 mg/L, respectively. In the evaluation of the lethal of the treatments on the adult whitefly, the most lethal effect (LC50) after 24h was estimated in dichlorvos at 68.26 µl/L and flubendiamide at 109.018 mg/L, respectively. Therefore, according to the obtained results, both insecticides showed favorable lethal effects on the adult greenhouse whitefly. Therefore, according to the frequency of spraying in one cropping period, both insecticides are recommended in order to diversify the insecticide basket.
Keywords
chemical pesticide, Bioassay, whitefly